Het ging vannacht behoorlijk te keer. En er was een bange hond beneden die driftig tegen de deur krabde, in de hoop dat iemand hem kwam halen en beschermen.
En natuurlijk werd ons bange vriendje gehaald. Dolblij rende Dexter naar boven en voelde zich blijkbaar een stuk veiliger met ons binnen handbereik.
Dat betekende wel dat het voor mij een stuk onrustiger werd. Dexter was behoorlijk besluiteloos en wilde op bed en als ikzelf weer redelijk lag te dommelen, voor zover dat dan mogelijk was, tikte Dexter weer ongeduldig dat hij op de vloer wilde zijn. En ja hoor… twee tellen op de vloer en daar was hij weer en drong erop aan dat ik hem op bed moest tillen. Dit herhaalde zich wel zeker drie á vier keer. Eindelijk werd het buiten wat rustiger, dus Dexter ook en besloot dan eindelijk dat hij toch ook wel lekker op de vloer lag.
Ach, zelf ben ik ook niet gek op de harde donderknallen, dus begreep ik de angst van Dexter ook wel.
Als ik eerlijk ben, vind ik het toch ook wel een fijn gevoel dat Dexter bescherming bij ons zoekt en vindt.
